In Jiroft where we lived for some years

A family photo outside the house in Jiroft. My mother, I (8 years old), Simin (4 years old) and Manuchehr ( about 18 months).

Photo taken around 60 years ago.

عکس در جیرفت حدود 60 سال پیش. مادرم با من که حدود 8 سال داشتم، خواهرم سیمین، 4 ساله و منوچهر یکسال نیمه یا دو ساله.

We moved to Jiroft when I was in my third year of primary school. First it seemed like a nomadic life as Jiroft was no more than a big village with no proper houses or streets and so on. Every body lived in a plot of land in wooden huts. When we obtained our plot, my mother made my father to build a proper house. the land was big about 10,000 square meters and we build the house right in the middle. Four rooms, two at each side of a long hall which in later years turned into a reception room. A toilet in the far end of the garden and no baths. We had to go to the public bath which was close by. My mother designed the plot and turned it into a beautiful orange grove. A lane led to the gate at the far end, along which she planted daffodiles and tuberoses and just near the gate two weeping willows. This photo is taken in happy days. I remember the colour patterns on my mother's dress; violet, a passionate violet colour. I loved it when she had that dress on. With those two braids and the nice dress I look nice for an 8 year. Little Manuchehr is very serious then. And Simin looks good. Good old days!

On the photo above I am with the same floral dress as my mum. She used to change dresses to fit us when she was tired of them, or minw to fit my sister!

----------------------------------------------------------------------------------

زمانی که من کلاس سوم ابتدائی بودم خانواده ما به جیرفت نقل مکان کرد. در ان زمان جیرفت ده یزررگی بود که فاقد خیابان و کوچه و خانه های مدرن بود. هرکس که قطعه زمینی داشت در ان الاچیق و کلبه درست میکرد و زندگی بسییار ابتدائی بود. پس از انکه پدرم قطعه زمینی در شهر جیرفت که سبزوارانش مینامیدند بدست اورد، باصرار مادرم خانه ای در ان بنا کرد با خشت وا جر این ساختمان در وسط زمین قرار داشت: چهار اطاق در دو طرف یک سالن بزرگ که بعدها انرا در گذاشتند و به اطاق پذیرائی مبدل شد. مادرم با تلاش فراوان ان قطعه زمین ده هزار متری را به باغ پر از پرتقال و مرکبات تبدیل کرد. باغی با خیابانی منتهی به درب خانه در اخر زمین که در اطراف ان گلهای نرگس و مریم در بهار فضا را عطراگین میکردند و دو بید مجنون نزدیک به درب که با قد برافراشته و زیبا ما را از دید مستقبم افراد پنهان میکردند. عکس بالا زمانی گرفته شده است که مادرم لباس جدید خود را در بر کرده است و ما هم مرتب و تمیز هستیم