Kerman, Iran, family photo, 1938

Kerman, Iran


My parent's official wedding photo taken 3 days after the wedding,


1938.
عکس عروسی پدر و مادر که سه روز بعد از عروسی در سال 1317 گرفته شده است





My mother, Afagh was onlyt 17 years of age when she was married off to my father. My father Hassan was the son of a tribal chief who lived in the valleys and villages north of a town called Jiroft in the farthest parts of south-east Iran. A family of nomads, in winters, they would settle on the bank of river Helil in Jiroft which then consisted of scattered villages. In summers they migrated to the deep valleys where they owned land and orchards and their cattle had access to mountain pastures. My father's ancestors had lived in this fashion for as long as he remembered. My father's forefather was a man called Ghasem Shafi who according to my father had never travelled beyond the mountains. His tribe and his orchards were all he knew. My grandfather, Tajmorad had two wives, a daughter and several sons from the first wife but only two sons from the second wife, my fatyher Hassan and uncle Akbar. Safieh, his second wife was his favourite. According to my father, he was a kind and considerate father. One day he said his prayers and told his wife that he is going to die. And he lied down and died. My father Hassan, though very young was clever enough to take control of the household. Having no profession and deciding that he did not want to be a nomad, he began trade with the Zorostrian merchants in Kerman city. He would buy wheat, barley, cotton, hide and other local products from the locals and take them by mules to Kerman via treacherous mountain routes. As a suitable bachlor he was about to marry a girl from his village but travelling to Kerman opened his eyes and changed his mind. He wanted to marry a Kermani girl. So, he began asking around and his charms soon favoured him. The women of a family who became aware of his intention promised to matchmake for him. Soon the suitable bride was spotted and my father was advised to stand en-route a high school where my mother and her sister attended. She, young, happy and unaware of the plot, passed by that young man who eximined her head to tow and approved of her. Next, the matchmakers were busy gathering information, visiting my mother's relatives and finally my grandmother and put the proposal on the table. As was the custom, they exaggerated about my father's status, his wealth and his background. My grandmother, who was a widow of many years decided that marrying my mother would ease the financial burden from her and would let her younger daughter to continue her studies. The day my father came to formally ask the family to marry my mother, all my mother's uncles were present. It was a male only business to negotiate marriage deals. He entered a room full of men who were far more educated and knowoledgable than him but he managed to charm all of them and earn their approval. It was days later that my young mother was informed of the elder's decision. School was cancelled and she was married off in a simple ceremony to my father, not knowing what the future had in the womb of the future. Future sat waiting on the doorstep of time. The above photo shows my parents hand in hand, 3 days after their marriage. She looks so innocent and so resigend. He looks triumphant.

------------------------------------------------------------------------------------------------

عکس بالا تنها عکسی است که گو یا سه روز بعد از عروسی از پدر و مادرم گرفته شده است. مادرم هفده ساله بود که طبق خواست مادر بزرگ و توافق دائی ها که در واقع بزرگتر خانواده بودند به ازدواج با پدر رضایت داد. پدرم حسن از طایفه شفیعی درمنطقه جیرفت بود و در واقع در نواحی شمال شهر جیرفت اقامت داشتند. خانواده او در زمستانها در حاشیه هلیل رود در دهی که متعلق به پدر بزرگ بود چادرنشینی میکردند و در اوایل تابستان به کوهستان های شمال منطقه جیرفت کوچ میکردند. پدر بزرگ سالار تاج مراد نام داشت و دارای دو همسر و چندین فرزند بود. همسر دوم او صفیه مادر حسن و اکبر بود و در واقع سوگلی پدر بزرگ. یک روز پدر بزرگ تاجمراد در سن کهنسالی به همسرش اعلام میکند که بعد از نماز خواهد مرد و هم این میشود. نمازش را تمام میکند، رویش را به قبله میکند و از دنیا میرود. او را در اطاقکی در پای زیارتگاهی بنام شعیب بخاک سپرده اند که هنوز هم پا بر جاست و در واقع با صفیه در ان مقبره خانوادگی که پدر نیز ارزرو داشت بخاک سپرده شود باقی مانده اند.

پدرم حسن پس از مرگ پدر با انکه فرزند کوچکنر بود اما با زرنگی سرپرستی خانواده را بعهده گرفت و از مادر و برادر تنی خود اکبر حمایت میکرد. از انجا که زندگی روستائی را دوست نداشت تن بازدواج با دختران محلی نداد. ارزوهای بلند تری در سر میپرورانید. پس از مدتی شروع به رفت و امد به شهر کرمان کرد و دریافت که میتواند بافروش و معامله محصولات محلی نظیر گندم و پنبه و خشکبار به تجار رزتشتی بازار کسب و کار کند و سالها باین کار اشتغال داشت. در همین اوان در صدد برامد که دختری کرمانی برای خود جستجو کند و قرعه بنام مادرم افاق افتاد که در ان زمان شاگرد دبیرستان بود. زنی که مادر را مناسب یافته بود به پدرم پیشسنهاد میکند که سر راه مدرسه مادر را ببیند و اگر خوشش امد ترتیب خواستگاری داده شود. مادرم در ان زمان دختری بود زیبا که بهمراه دوستان بی حجاب به مدرسه میرفت و پدر اورا در حال خنده و شوخی با دختران دیگر میبیند و می پسندد و از خانم واسطه خواهش میکند که ترتیب خواستگاری داده شود.

مادر بزرگ بی بی عطیه که خود از نظر مالی در تنگنا بود و ازدواج یک دختر را راهی برای ادامه تحصیل دختر کوچکترش ایران میدید با مسئله موافقت کرد. و در یک روز معین همه دائی ها در خانه مادر بزرگ جمع شدند تا مراسم خواستگاری بعمل اید. اولین عکس العمل دائی ها این بود که این جوان با انکه از منطقه روستائی میاید چقدر از خود راضی است اما پدرم حسن باوجود انکه کسی از افراد خانواده اش در انجا حضور نداشتند توانست با غلو در وضعیت مالی خود موافقت انها را بدست اورد. مادرم افاق یکروز اطلاع یافت که قرار است ازدواج کند و باید مدرسه را ترک کند. ازدواجی که با مرسمی ساده برگزار شد و در روز سوم عروسی عکاسی بخانه امد تا عکس بالا را بیادگار برای ما و تاریخ بر جای نهد. در این عکس پدر، مغرور و شادمان و مادر بی هیچگونه احساس دست در دست مردی نشسته است که سالها طول کشید تا او را بشناسد. سالهائی که در عکس های دیگر خانوادگی به شهادت نشستهاند.